dr Magdalena Rytwińska-Rasz, Uniwersytet Łódzki, Wydział Prawa iAdministracji; Międzynarodowe Doradztwo w Biznesie, Kancelaria Radcy Prawnego dr Magdalena Rytwińska-Rasz

Autor do korespondencji e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

DOI: 10.15199/33.2017.12.26

1 czerwca 2017 r. w znacznej części weszła w życie ustawa z 7 kwietnia 2017 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ułatwienia dochodzenia wierzytelności (Dz.U. 2017, poz. 933), której art. 1 zmienił obowiązujące dotychczas przesłanki i zasady solidarnej odpowiedzialności inwestora za zapłatę wynagrodzenia na rzecz podwykonawcy robót budowlanych. Przewidziano jednak, że do umów zawartych przed 1 czerwca 2017 r. zastosowanie będą miały ówczesne przepisy. Nowa regulacja art. 647(1) k.c. zastąpiła poprzednie brzmienie tego przepisu, który m.in. z uwagi na brak precyzji, budził wiele kontrowersji w doktrynie i orzecznictwie, stając się przyczyną niejednolitości w interpretacji oraz bardzo daleko idących rozbieżności w orzecznictwie. Jak czytamy w uzasadnieniu projektu rządowego ustawy wprowadzającej omawiane zmiany, jednym z jej celów jest wyważenie interesów i zapewnienie słusznej ochrony inwestorowi i podwykonawcy, jako uczestnikom procesu budowlanego, w związku z odpowiedzialnością inwestora za zobowiązania wykonawcy wobec podwykonawcy. Konieczność zmiany podyktowana była niejednolitą praktyką orzeczniczą w stosowaniu regulacji umożliwiającej podwykonawcy otrzymanie zapłaty nie od wykonawcy, z którym zawarł umowę o roboty budowlane, lecz od inwestora [1].

Literatura
[1] Uzasadnienie rządowego projektu ustawy o zmianie niektórych ustaw w celu ułatwienia dochodzenia wierzytelności.
[2] Wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 29 marca 2017 r., I ACa 663/16, który opowiedział się za stanowiskiem, że zgoda inwestora nie jest warunkiem ważności umowy zawartej między wykonawcą a podwykonawcą. Przeciwne zapatrywanie zawarto w wyroku WSA w Gdańsku z 13.10.2015 r., I SA/Gd 1171/15.
[3] Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 26 lutego 2016 r., V ACa 719/15.
[4] Wyrok SąduApelacyjnego w Białymstoku z 30 czerwca 2015 r., IACa 208/15.
[5] Sąd Najwyższy w wyrokach: z 17 października 2008 r., I CSK 106/08,
z 21 sierpnia 2014 r., IV CSK 733/13; z 21 lipca 2016 r., II CSK 674/15.
[6] Sąd Najwyższy w wyroku z 17 października 2008 r., I CSK 106/08.
[7] Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 1 grudnia 2016 r.,
II GSK 1233/15.
[8] Wyrok SąduApelacyjnego w Katowicach z 15 czerwca 2016 r., VACa 837/15.
[9] Wyrok Sądu Najwyższego z 17 października 2008 r., I CSK 106/08.
[10] Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 9 maja 2017 r., VI ACa 111/16.
[11] III CSK 245/13.
[12] Wyrok Sądu Najwyższego z 18 czerwca 2015 r., III CSK 370/14.
[13] Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 28 kwietnia 2015 r., I ACa 130/15.
[14] Wyrok Sądu Najwyższego z 21 sierpnia 2014 r., IV CSK 733/13.
[15] II CSK 118/16.
[16] Wyrok Sądu Najwyższego z 5 września 2012 r., IV CSK 91/12, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 12 czerwca 2015 r., VI ACa 1067/14.
[17] Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 20 czerwca 2017 r., I ACa 225/17, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 10 maja 2017 r., I ACa 1025/16.
[18] Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 9 maja 2017 r., I ACa 173/17.
[19] Wyrok Sądu Najwyższego z 5 listopada 2015 r., V CSK 124/15, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 10 maja 2017 r., I ACa 1025/16

Otrzymano: 23.10.2017 r.

Przeczytaj cały artykuł >>

Materiały Budowlane 12/2017, str. 91-93 (spis treści >>)