dr inż. Grzegorz Bajorek, Politechnika Rzeszowska; Centrum Technologiczne Budownictwa Instytut Badań i Certyfikacji

Adres do korespondencji: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Stosując dodatki do betonu, należy koniecznie uwzględnić wymagania określone w zestawie aktualnych norm dotyczących betonu, tzn. PN-EN 206+A1:2016-12 [1] wraz z jej krajowym uzupełnieniem, czyli normą PN-B-06265:2018-10 [2]. Konieczność ta wynika z faktu, że producent betonu (wyrobu budowlanego), wystawiając deklarację właściwości użytkowych, poświadcza jednocześnie, że został on wytworzony zgodnie z zasadami opisanymi w aktualnej normie [2]. Dopóki w dyspozycji jedyną normą aktualną była PN-EN 206 [1], zasady stosowania dodatków były dość klarowne, ale po pojawieniu się krajowego uzupełnienia [2], w którym zostały one nieco doprecyzowane i rozszerzone, pojawiły się pewne (pozorne) sprzeczności i możliwości różnej interpretacji. Chodzi przede wszystkim o Tablicę F.1 znajdującą się w krajowym uzupełnieniu, w której wprowadzono, w odniesieniu do oryginału w PN-EN 206, dodatkowy wiersz wyrażający minimalną zawartość cementu CEM I lub CEM II/A, przy stosowaniu dodatku mineralnego. 

Literatura
[1] PN-EN 206+A1:2016-12 Beton. Wymagania, właściwości, produkcja i zgodność.
[2] PN-B-06265:2018-10 Beton. Wymagania, właściwości, produkcja i zgodność. Krajowe uzupełnienie PN-EN 206+A1:2016-12.

 

Czytaj więcej >>

Materiały Budowlane 9/2019, strona 46-47 (spis treści >>)