Samonośne przykrycia łukowe pierwotnie pełniły funkcje obiektów tymczasowych dla wojska i rolnictwa w krajach południowych i zachodnich z ograniczonym wpływem warunków zimowych. Przykrycia tego typu zyskały popularność głównie za sprawą prostej konstrukcji, szybkiego montażu i niewielkich kosztów realizacji w porównaniu z przykryciami tradycyjnymi. Obecnie znajdują coraz szersze zastosowanie do budowy obiektów użyteczności publicznej w krajach Europy Środkowej i Wschodniej. Samonośne przykrycia łukowe wykonywane są na miejscu wbudowania przez mobilne walcarki, które formują metodą walcowania na zimno, z jednego arkusza blachy (grubości 0,7 – 1,5 mm) zakrzywione pojedyncze profile. Technologia formowania łuku kołowego nadaje profilowi charakterystyczny kształt z falowanymi środnikami i półką dolną (fotografia 1). Pojedyncze profile łączone są ze sobą na grzbietach przez zawalcowanie styków blach.