Badania i wiedza teoretyczna dowodzą, że w przypadku przyjęcia klasycznego założenia o nie deformowalności odcinka normalnego (założenie o płaskich przekrojach), w przypadku wielowarstwowych konstrukcji poprzecznie niejednorodnych uzyskuje się zaniżone wartości przemieszczeń i odkształceń, a zawyżone wartości częstości drgań własnych i obciążeń krytycznych. W związku z tym, że zginaniu elementów towarzyszą znaczne odkształcenia postaciowe, celowe wydaje się uwzględnienie w obliczeniach elementów ich wrażliwości na te odkształcenia, szczególnie w warstwach środkowych, gdzie ich wpływ jest największy. Przedmiotem badań były belki niespełniające kryterium belek smukłych wg teorii Bernoulliego-Eulera, a więc takie, których stosunek rozpiętości L do wysokości h jest mniejszy niż 10. Kryterium związane jest z granicznymi proporcjami sztywności giętnej do sztywności na ścinanie oraz maksymalnej siły tnącej do maksymalnego  momentu zginającego występujących w przekrojach analizowanej belki. Jest  ono słuszne w przypadku belek o przekroju prostokątnym, równomiernie obciążonych na całej długości. Wszystkie przypadki zwiększenia wartości sztywności giętnej w stosunku do sztywności poprzecznej (stosowanie belek zbrojonych, w tym włókno kompozytowych; belek anizotropowych, np. drewnianych, przekrojów dwuteowych itp.) oraz wartości sił tnących w stosunku do momentów gnących (m.in. występowanie sił skupionych) zaostrzają to kryterium.