Start 
dr inż. Ewa Sudoł
Ostatnie lata przyniosły wyraźny wzrost zainteresowania drewnem gatunków egzotycznych. Obecnie jest ono używane nie tylko do produkcji mebli ogrodowych czy elementów małej architektury, ale również jako tworzywo inżynierskie. Przyciąga uwagę inwestorów wyjątkowymi walorami dekoracyjnymi, przy jednocześnie nieprzeciętnych właściwościach technicznych. Wykorzystywane jest coraz chętniej do realizacji podłóg, schodów czy okładzin elewacyjnych.
Drewno egzotyczne obecne jest także w stolarce okiennej, przy czym dotychczas na skalę przemysłową podjęto tylko produkcję okien z drewna o nazwie red meranti (Shorea spp.). Stanowi ono do 40% surowca drzewnego wykorzystywanego w Polsce w tej branży. Zainteresowanie przemysłu wzbudzają także inne gatunki, m.in. eukaliptus. Wprowadzenie do produkcji każdego nowego rodzaju drewna musi być jednak poprzedzone zbadaniem wielu parametrów, decydujących o niezawodności i trwałości wyrobu finalnego. Jednym z nich jest podatność na wykańczanie systemami powłokowymi. Właściwość ta jest szczególnie istotna w przypadku drewna gatunków pozaeuropejskich, obfitującego w składniki pozastrukturalne (olejki eteryczne, garbniki, barwniki, tłuszcze, substancje białkowe i mineralne), określane często mianem składników ubocznych, o niezwykle zróżnicowanym i chemicznie skomplikowanym składzie, które zwykle utrudniają zwilżalność powierzchni bądź inhibitują procesy zestalania się powłok, przez co mogą powodować obniżenie ich cech dekoracyjnych lub technicznych. Okno, jak każdy zewnętrzny element budynku, narażone jest na bezpośrednie oddziaływanie czynników środowiskowych, m.in. wody, zmiennej temperatury oraz promieniowania słonecznego. W związku z tym decydujący wpływ na zachowanie walorów estetycznych i odpowiednich właściwości funkcjonalno-użytkowych okna ma trwałość powłok. Można ją zweryfikować w badaniach poligonowych, polegających na obserwacji zachowania się powłok w warunkach naturalnego starzenia zgodnie z PN-EN 927−3:2008. Są to jednak procedury czasochłonne, trwające co najmniej 12 miesięcy. Alternatywą są metody przyspieszone, wykorzystujące sztuczne starzenie, symulujące oddziaływania atmosferyczne. Badania te realizowane są zgodnie z PN-EN 927-6:2007, która przewiduje poddanie powłok 12−tygodniowej ekspozycji na działanie światła, w tym UV, wytworzonego przez lampy fluorescencyjne z jednoczesnym działaniem podwyższonej temperatury, naprzemiennie ze zraszaniem wodą. Uwzględnia także okresowe nawilżanie przez kondensację. Jako kryteria oceny odporności na starzenie, zarówno naturalne, jak i sztuczne, przyjmuje się zmiany: wyglądu zewnętrznego, grubości, połysku, barwy, adhezji.
