W twórczym procesie architektonicznego formowania budynku i użycia odpowiednich rozwiązań materiałowych możemy określić kilka grup kwalifikowanych do podstawowych rozważań zagadnień estetycznych i inżynierskich. Szczególnym elementem twórczym w kształtowaniu obiektu są elewacje, które stanowią obraz podstawowych decyzji kompozycyjnych skierowanych bezpośrednio do odbiorcy dzieła. Badania w dziedzinie architektury prowadzone są przede wszystkim w odniesieniu do historycznego, terenowego lub funkcjonalno-użytkowego podziału obiektów. Zajmują się porównawczym określeniem ich cech i związków przyczynowych, decydujących o przyjmowanych rozwiązaniach. W budynku Narodowego Centrum Żeglarstwa (NCŻ) w Gdańsku można dostrzec formy jednoznacznie świadczące o jego przynależności do grupy obiektów architektury współczesnej.
Efekty interdyscyplinarnych działań w zależności od warunków środowiska naturalnego, więzi społecznych i ekonomiczno- technicznych w różnym stopniu znajdują swoje odzwierciedlenie w całej formie budynku i kompozycji jej elementów. Najmocniej odbierane są elewacje o bardzo urozmaiconych kształtach i z dużym zróżnicowaniem użytego tworzywa (fotografia 1). Nawiązanie ich cech do otoczenia jest korzystaniem z naturalnych uwarunkowań architektury krajobrazu (fotografia 2 i 3). Cechy zawarte w spójnym stosowaniu zasad kompozycji architektonicznej i prawidłowości rozwiązań materiałowo-budowlanych decydują o sukcesie estetycznymi trwałości materiałowej budynku.W przypadku NCŻ w Gdańsku takie rozwiązanie problemu było priorytetem architekta i przedstawicieli inwestora. Powstający zwykle układ warunków łączących twórcę i inwestora (zarówno społecznych, ekonomicznych, jak i organizacyjno-realizacyjnych) i tutaj wpłynął na powstanie dzieła, które oprócz spełnienia oczekiwań funkcjonalno-użytkowych stwarza nowe wartości estetyczne, wpisując się trwale w miejsce i stając się kolejnym elementem rozwoju przestrzennego. Elewacje obiektu architektury stanowią nowe i bardzo ważne części krajobrazu kulturowego. Ich wyrazem jest wyeksponowanie drewna, szkła i ceramiki jako materiałów budowlanych nawiązujących do tradycji budownictwa lokalnego.