W Polsce powstaje wiele obiektów mostowych (mostów, estakad, wiaduktów, kładek), które ze względu na duże obciążenia, wrażliwość na osiadanie, a także lokalizację w rejonach gruntów słabo nośnych bardzo często muszą być posadowione pośrednio. Różnorodność technik głębokiego fundamentowania umożliwia dobranie optymalnej metody w danych warunkach gruntowych i konstrukcyjnych (kształt obiektu, rodzaj i wielkość obciążeń, warunki osiadań), a także środowiskowych (ograniczenie hałasu, drgań, wydobycia urobku). W artykule przedstawię kilka rodzajów posadowień pośrednich, które są najczęściej stosowane przy budowie obiektów mostowych zlokalizowanych w ciągu nowo budowanych dróg ekspresowych i autostrad. Charakterystykę technologii posadowienia obiektów inżynierskich przedstawiono w tabeli.
Pale wiercone
Pale wiercone formowane są z rurą osłonową lub bez niej przez wykopanie lub wywiercenie otworu w gruncie i wypełnienie go betonem lub żelbetem. Pale LDA, tzw. pale wielko średnicowe to pale wiercone w gruncie z wydobyciem urobku, średnicy 0,6 ÷ 1,8 m (najczęściej stosowane średnice to 1,0, 1,2 i 1,5 m) i typowej długości 10 ÷ 30 m. W przypadku występowania bardzo dużych obciążeń, gruntów słabo nośnych lub nienośnych o bardzo dużej miąższości istnieje możliwość wykonania pali znacznie większej długości.
Zamów dostęp do artykułu >>
Mikropale to potoczna nazwa pali o średnicy nie większej niż 300 mm, zbrojone pojedynczym prętem stalowym, rurami lub kształtownikami. Dostępne na rynku m.in. mikropale jednoprętowe BBV (fotografia 1) składają się z pełnych prętów gwintowanych średnicy: 28, 32, 40, 50 i 63,5mmwykonanych ze stali BSt. 500S lub BSt. 555/700. Cechuje je duża nośność w porównaniu z niewielką średnicą konstrukcji, osiąganą przez zastosowanie iniekcji zaczynem cementowym pod ciśnieniem 0,5 – 10 MPa. Dodatkową zaletą mikropali jest łatwość i szybkość wykonania. Metodę wiercenia mikropali należy dobrać odpowiednio do warunków gruntowych, zaplecza technicznego i ograniczeń zewnętrznych. Metody wiercenia mikropali:
● żerdziami traconymi, które stanowią jednocześnie zbrojenie pala;w przypadku tej metody dodatkowo używa się koronek wiertniczych, nakrętek i łączników;
● żerdziami wiertniczymi w osłonie rurowej, gdzie urobek wydobywa się za pomocą płuczki wodnej, cementowej lub sprężonego powietrza;
● świdrem ciągłym w rurach osłonowych;
● za pomocą rur wiertniczych, które jednocześnie stanowią zbrojenie mikropala. Mikropale przeznaczone do użytkowania trwałego (< 2 lata) mają ochronę antykorozyjną w postaci rury karbowanej wypełnionej zaczynem cementowym.
Zamów dostęp do artykułu >>
Konstrukcje, w których obciążenie może się wielokrotnie zmieniać, wtymmosty zespolone,wymagają sprawdzenia na zmęczenie.Wykonanie takich obliczeń nie jest konieczne w przypadku następujących konstrukcji zespolonych lub ich elementów składowych:
● kładek dla pieszych, jeśli nie są wrażliwe na ruch pieszych lub działanie wiatru;
● mostów nad kanałami żeglownymi;
● mostów głównie obciążonych statycznie;
● części mostów kolejowych, które nie są obciążone ruchem ani nie zachodzi prawdopodobieństwo, że takie mosty lub ich części nie są wrażliwe na obciążenia wiatrem;
● cięgien zewnętrznych i bez przyczepności, znajdujących się w obrębie przekroju betonowego;
● stali sprężającej i zbrojeniowej w obszarach, w których przy częstej kombinacji obciążeń i charakterystycznej wartości siły sprężającej Pk występują w skrajnych włóknach betonu tylko naprężenia ściskające.
Zamów dostęp do artykułu >>
W artykule omówię błędy, czy swego rodzaju poważne zaniedbania lub wady, z którymi spotkałem się w praktyce jako wykonawca konstrukcji sprężonych. Pomimo podania kilku przykładów, mogę stwierdzić, że są one typowe i pomogą lepiej zrozumieć zagadnienia projektowania i budowy konstrukcji sprężonych.
Błędy projektowe
Projektant nie uwzględnił technologii sprężania. Zjawisko toma różny charakter, często podyktowany tym, że projektanci projektują „gotowy obiekt”, nie doceniając wykonawstwa tego typu konstrukcji. Zdarza się, że skrzydło przyczółka zostanie zaprojektowane w osi kabli sprężających. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby na rysunku dotyczącym betonowania przyczółka zostało to wpisane do uwag. Uważam, że tego typu błędy biorą się z kopiowania gotowych rozwiązań i próby ich dopasowywania do nowej sytuacji. Rozwiązanie jednej sytuacji projektowej spowodowało błąd w drugim miejscu. Nie jest błędem samo skrócenie wspornika, tylko następstwo tej sytuacji – przesunięcie skrzydełka przyczółka, tak aby pasowało do rozwiązania wspornika. W efekcie skrzydełko weszło w oś belki. Betonowanie przyczółka zgodnie z projektem spowodowało kolizję na etapie wykonawstwa (fotografia 1). Zabrakło uwagi o betonowaniu przyczółka do poziomu poniżej zakotwień.
Zamów dostęp do artykułu >>
Proces inwestycyjny w fazie przygotowania uwikłał projektantów w skomplikowane i często niespójne procedury administracyjne, kładąc główny nacisk na stronę formalnoprawną projektu. W efekcie projektanci koncentrują się na przezwyciężaniu kolejnych progów machiny biurokratycznej i mają zbyt mało czasu na merytoryczne dopracowanie dokumentacji. Potknięcia projektanta są utrapieniem dla służb inwestora, gdy na etapie realizacji konieczna jest weryfikacja rodzaju i zakresu prac budowlanych. Generuje to dodatkowe koszty, na które inwestor publiczny z reguły nie chce się zgodzić.W niekorzystnej sytuacji jest także wykonawca. Musi on wykazać, że usterki projektowe nie były możliwe do wykrycia na etapie przygotowania oferty i stara się przekonać inwestora do kosztów związanych ze zwiększonymi lub dodatkowymi pracami. W najgorszej sytuacji jest jednak projektant, ponieważ inwestor dąży do przerzucenia dodatkowych kosztów na jego barki.
Zamów dostęp do artykułu >>
Start 
