W cykl życia przewodów kanalizacyjnych, tak jak każdych innych konstrukcji inżynierskich, wpisane są procesy zużywania się i starzenia. Wymuszają one renowację sieci, aby właściwie spełniała swoją funkcję i nie powodowała zagrożeń w postaci katastrof. Stosowanych jest wiele metod renowacji odwodnienia ulic. W artykule omówimy metody bezwykopowe. Zalety stosowania tych technologii doskonale wpisują się w koncepcję zrównoważonego rozwoju w budownictwie [A. Kolonko, C. Madryas, L. Wysocki Konstrukcje przewodów kanalizacyjnych. Wrocław, Politechnika Wrocławska, 2002 r.] i są następujące:
• brak uciążliwości dla mieszkańców;
• nienaruszenie jakości urbanistycznej otoczenia;
• brak zniszczeń nawierzchni;
• ochrona środowiska;
• bardzo korzystne właściwości hydrauliczne kanału po renowacji;
• oszczędność materiału.
Ocena stanu technicznego sieci kanalizacji deszczowej
Kompleksowa ocena stanu technicznego sieci kanalizacyjnej to pierwsza, podstawowa czynność, którą należy wykonać, przygotowując się do procesu renowacji, ma ona bowiem bezpośredni wpływ na dobór optymalnej metody naprawy kanału. Etapem przełomowym w dokonywaniu oceny stanu technicznego kanalizacji stało się wprowadzenie, pod koniec lat sześćdziesiątych, techniki wideo. Obecnie inspekcję kamerą telewizyjną wykonuje się powszechnie. Przed jej wprowadzeniem do kanału niezbędne jest jego mechaniczne bądź ciśnieniowe oczyszczenie. Istnieje możliwość zastosowania wieloczynnościowego pojazdu kanalizacyjnego, z odzyskiem wody, wyposażonego w odpowiednie urządzenia do czyszczenia.

22 – 24 września 2008 r. odbył się w Agrze (Indie) Światowy Kongres Tunelowy pod hasłem „Urządzenia podziemne lepsze dla środowiska i bezpieczeństwa”.Organizatorami Kongresu byli: Międzynarodowe Stowarzyszenie Tunelowania i Przestrzeni Podziemnych (ITA-AITES) oraz Indyjskie Stowarzyszenie Tunelowe wraz z Dyrekcją ds. Nawadniania i Energetyki. W Kongresie udział wzięło ok. 1000 delegatów,wwiększości pochodzących z krajówazjatyckich. Polska delegacja liczyła 5 osób i zaznaczyła swoją obecność m.in. wygłoszonym referatem „Polskie doświadczenia wynikające z zastosowania rur GRP do mikrotunelingu”,
autorstwa Cezarego Madryasa i Lecha Skomorowskiego.

Obecnie głównym problemem przy zaopatrzeniu ludności w wodę pitną jest zapewnienie jej odpowiedniej jakości. Większość zakładów uzdatniania wody dostarcza wodę o prawidłowych parametrach. Jednak woda ta trafia do sieci wodociągowych i tam zaczynają się pojawiać problemy. Skorodowane i pokryte twardymi osadami stare rury stają się przyczyną pogarszania jakości wody oraz wzrostu kosztów eksploatacyjnych. Spadające zużycie wody pitnej sprawia, że maleje prędkość przepływu, przez co wydłuża się czas jej przetrzymania. Powoduje to wtórne zanieczyszczenie, szczególnie w przypadku sieci wodociągowych zbudowanych z rur stalowych i żeliwnych nieposiadających zabezpieczającej powłoki wewnętrznej z zaprawy cementowej lub z tworzywa sztucznego. Takich przewodów wodociągowych jest wciąż wiele, mimo że  w ostatnich latach powstają nowe odcinki sieci wodociągowych zbudowanych z rur wyprodukowanych z tworzyw sztucznych. Z ekonomicznego punktu widzenia eksploatacja takich zużytych przewodów jest nieopłacalna, ale woda pitna musi być dostarczana mieszkańcom w sposób ciągły. Znane są metody rozwiązywania takich problemów. Jedną z nich jest renowacja przewodów wodociągowych przez nanoszenie mineralnych powłok ochronnych na powierzchnię wewnętrzną oczyszczonego przewodu wodociągowego, znana w Polsce pod nazwą cementacja.