Możliwości stosowania wapna w budownictwie wzrastały wraz z poprawą jakości tego spoiwa. Najstarsze – zbliżone do naturalnych – sposoby wypalania kamienia wapiennego były nie tylko mało wydajne, ale dawały też w rezultacie spoiwo złej jakości i bardzo niejednorodne. Prawdopodobnie w 7 tysiącleciu p.n.e. powstały pierwsze piece do wypalania wapna w postaci ziemnych komór, opalanych drewnem, w których układano fragmenty skały wapiennej. Późniejszą modyfikacją było stosowanie naprzemiennych warstw wapienia i opału, jednakże nie eliminowało to przepalania głęboko położonych warstw surowca i niedopalania warstw zewnętrznych.