Dyrektywa UE w sprawie charakterystyki energetycznej budynków nie jest wymysłem „biurokratów
z Brukseli”, aby wyciągać ostatni grosz z kasy mieszkańca, ale wynikiem doświadczeń wielu krajów,
nagromadzonych podczas kilkunastu lat oszczędzania na kosztach użytkowania budynków.
W USA już w 1995 r. istniało wiele lokalnych (stanowych lub miejskich) systemów oceny energetycznej budynków mieszkalnych (HERS – Home Energy Rating System). Polegały one na oszacowaniu rocznego zużycia (lub kosztu) energii, obejmującego jej zużycie na ogrzewanie, wentylację, klimatyzację, przygotowanie ciepłej wody, a także oświetlenie i drobne napędy. Oszacowania dokonywali certyfikowani eksperci, częściowo na koszt właściciela, a częściowo na koszt administracji stanowej, która niekiedy przeprowadzała także weryfikację ocen, aby zapewnić równy ich poziom. Efektem był certyfikat energetyczny budynku. Stosowane było przyznawanie budynkom stopni w formie od jednej do trzech gwiazdek (Energy Star) lub określonej liczby punktów, np. w skali 100-punktowej.