Znaczny wzrost wysokości budynków komplikuje rozwiązania ścian osłonowych. W budynkach wysokich, tzn. o wysokości powyżej 100,0 m, narastają problemy obciążeń i zachowania parametrów użytkowych ścian osłonowych. Najważniejsze z tych problemów to:
• gwałtownie zwiększające się siły parcia oraz ssania wiatru;
• wpływ przemieszczeń poziomych wieżowców na ich obudowę;
• szczelność ścian przy jednoczesnym ich wykorzystaniu do pozyskiwania energii;
• znaczne lub całkowite ograniczenia otwieralności okien;
• montaż ścian osłonowych oraz ich konserwacja.
Elewacje wieżowców kształtują ich architekturę, określają geometrię, podziały pionowe i poziome, fakturę i kolorystykę. Poza cechami estetycznymi tworzą konstrukcję budynku (systemy powłokowe i powłokowo-trzonowe), zapewniają bezpieczeństwo człowieka (oddzielenie od niekorzystnego oddziaływania czynników zewnętrznych, takich jak temperatura i wiatr) oraz komfort jego przebywania w budynku (izolacyjność cieplna, ochrona przed nadmiernym nasłonecznieniem czy opadami atmosferycznymi, szczelność na działanie wiatru i wody).