Należy więc zauważyć, że zgodnie z tą definicją, wszystkie elementy konstrukcyjne jednorodzinnych budynków mieszkalnych w zabudowie bliźniaczej powinny stanowić konstrukcyjnie samodzielną całość i być oddzielone od siebie przerwą dylatacyjną, począwszy od fundamentu aż do dachu (każda część budynku musi funkcjonować samodzielnie). W takim przypadku, w sensie prawnym, mamy do czynienia z inwestycją, którą należy kwalifikować jako jednorodzinny budynek mieszkalny w zabudowie bliźniaczej (czyli posiadający dwie odrębne części w sensie technicznym).

Natomiast zbudowanie wspólnych, pełnych ścian konstrukcyjnych między poszczególnymi segmentami budynków powoduje, że takie segmenty nie będą stanowiły budynków w zabudowie bliźniaczej w rozumieniu art. 3 pkt 2a ustawy – Prawo budowlane, lecz będą jednym obiektem budowlanym.