Obowiązujące od 2004 r. przepisy prawne dotyczące wymaganej jakości ścieków oczyszczonych, w pełni zgodne z Dyrektywą 91/271/EEC Unii Europejskiej z 1991 r., narzucają kierunki rozwiązań technologicznych miejskich oczyszczalni ścieków. Szczegółowa analiza obowiązujących przepisów wskazuje na to, że wymagana jakość ścieków oczyszczonych jest zależna od wielkości oczyszczalni ścieków mierzonej równoważną liczbą mieszkańców (RLM) oraz od rodzaju odbiornika ścieków (wody płynące lub wody stojące i ich dopływy). W przypadku oczyszczalni ścieków o wielkości RLM ≤ 10 000 oraz przy odprowadzaniu ścieków do wód płynących konieczne jest tylko obniżenie ChZT, BZT5 i stężenia zawiesin ogólnych. Odprowadzając ścieki do wód stojących należy natomiast częściowo obniżyć stężenie związków biogennych. Można zatem przyjąć, że w oczyszczalniach tej wielkości efektywne jest zastosowanie biologicznego
oczyszczania z użyciem złóż biologicznych przygotowanych do usuwania związków węgla organicznego. Konkurencyjne rozwiązanie to zastosowanie reaktorów sekwencyjnych typu SBR, których zadaniem będzie usuwanie związków węgla organicznego, ale w miarę potrzeb również dodatkowo związków azotu i fosforu. W oczyszczalniach ścieków obsługujących powyżej 15 000 RLM jedynym rozwiązaniem technologicznym jest zastosowanie technologii osadu czynnego, której zadaniem jest zintegrowane usuwanie związków węgla organicznego, azotu i fosforu. Mogą być wówczas stosowane różne układy technologiczne, najlepiej sprawdzone w praktyce. Są to zawsze układy pracujące w systemie przepływowym lub z zastosowaniem reaktorów sekwencyjnych typu SBR. Dotychczas nie ma jednoznacznej odpowiedzi, w jakim zakresie należy stosować reaktory typu SBR, które w każdym przypadku powodują znaczne obniżenie nakładów inwestycyjnych w porównaniu z układami przepływowymi. Należy podkreślić, że rozwiązania technologiczne bazujące na metodzie osadu czynnego umożliwiają zwiększenie przepustowości oczyszczalni ścieków (szczególnie w odniesieniu do ładunków zanieczyszczeń) w wyniku wprowadzenia złoża ruchomego bądź modułów membranowych bez konieczności powiększania kubatury reaktorów biologicznych.
Artykuł ma na celu zasygnalizowanie problemu wyboru najwłaściwszych układów technologicznych zmierzających do ograniczenia niezbędnej pojemności reaktorów biologicznych.