Współczesne elementy licowe, ze względu na bogactwo kolorów i formatów, dają niezliczone możliwości komponowania elewacji oraz wykonywania detali architektonicznych. Często okazuje się, że zamierzony efekt nie zostaje osiągnięty, gdyż na elewacji cyklicznie pojawiają się trudne do usunięcia wykwity.Obok istnienia źródła soli rozpuszczalnych w wodzie i występowania mechanizmów powodujących ruch roztworu soli, jako czynnik warunkujący powstanie wykwitów wymienia się przenikanie do muru wody opadowej, w której sole zostaną rozpuszczone [Frössel F.:Osuszanie murów i renowacja piwnic. Polcen,Warszawa 2007]. Woda deszczowa dostaje się do muru przez:
a) filtrację wody w głąb muru pod wpływem ciśnienia deszczu przez defekty wyrobów licowych, tj. pęknięcia i rozsadzenia oraz naruszony styk pomiędzy zaprawą a elementem licowym. Ilość zacinającego deszczu uderzającego w określoną część powierzchni ściany zewnętrznej zależy od wysokości opadu i prędkości pojawiającego się jednocześnie wiatru, od ekspozycji budynku oraz od architektoniczno- konstrukcyjnych detali powierzchni [PN-EN 12865:2004 Cieplno- -wilgotnościowe właściwości użytkowe komponentów budowlanych i elementów budynku. Określanie oporu systemów ścian zewnętrznych na zacinający deszcz przy pulsującym ciśnieniu powietrza];
b) spływ powierzchniowy, stwarzający możliwość kapilarnego wnikania, którego zakres zależy od struktury zastosowanych materiałów.
Zamów dostęp do artykułu >>
Jednym z najistotniejszych czynników kształtujących współcześnie teorię i praktykę architektoniczną są technologie cyfrowe. Boom informatyczny w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku stworzył technologiczne i ekonomiczne warunki do rewolucyjnych zmian w metodach projektowania i produkcji (narzędzia CAD/CAE/CAM) w wielu dziedzinach. Ze względu na swą odmienność (duża skala i finansochłonność wytwarzanego produktu) najbardziej oporna na przyjmowanie nowości pozostawała architektura. Nawet dekadę później „akademicy” i „praktycy” pogrążali się w ideologicznych i tautologicznych debatach, poruszając się w wirtualnej przestrzeni odległej od fizycznych realizacji. Przez wiele lat w praktyce architektonicznej skrót CAD oznaczał raczej Computer Aided Drafting (z ang. komputerowe wspomaganie kreślenia) niż Computer Aided Design (z ang. komputerowe wspomaganie projektowania). Pierwsze programy CAD umożliwiały projektowanie obiektów składających się z płaskich powierzchni i służyły przede wszystkim do prezentacji koncepcji, która wcześniej powstała w wyobraźni architekta. „Wielu innych architektów, jednakże, zaledwie dotyka cyfrowych możliwości, chowając się za grafiką generowaną komputerowo, zadowalając się umalowywaniem wirtualnych obrazków swoich budynków cyfrową szminką, w nadziei na uwiedzenie klienta, traktują komputer jak cudowny aerozol. Nie osiągnęliśmy jeszcze statycznego gruntu w rozwoju technologicznym, który stanowiłby dla architektów-akademików odniesienie do jego zastosowań w architekturze (M. Novak, 1998).
W połowie lat dziewięćdziesiątych XX wieku dzięki rozwojowi intuicyjnych i wygodnych narzędzi do generowania zaawansowanej geometrii wzrosło znaczenie programów komputerowych we wczesnej, koncepcyjnej fazie projektowania architektonicznego. Dynamiczne, swobodne formy stanowiące wyzwanie dla racjonalnej estetyki modernizmu zyskały spore zainteresowania wśród architektów i designerów na całym świecie. Komputerowe programy graficzne (często należące do świata gier i filmu) umożliwiały tworzenie obiektów o organicznych kształtach, jednak w całkowitym oderwaniu od rozwiązań materiałowych i technologii wykonawczych.
Zamów dostęp do artykułu >>
Głównym punktem programu tegorocznych obchodów Dnia Dekarza, w którym udział wzięli m.in. dekarze z całej Polski, Zarząd Polskiego Stowarzyszenia Dekarzy oraz Międzynarodowej Federacji Dekarskiej IFD, był finał konkursu na „Najładniejszy dach w Polsce”.
Zamów dostęp do artykułu >>
Wiele obiektów architektonicznych, w tym zabytkowych, ulega aktomwandalizmu, jak niepożądane rysunki czy napisy graffiti (fotografia 1). Odnowienie wymaga ogromnej pracy i kosztów, a osiągnięty efekt nie zawsze jest zadowalający. Często zniszczenia są tak duże, że konieczna jest kosztowna wymiana elewacji. Należy zatem wykorzystywać możliwości zastosowania preparatów antygraffiti, zwłaszcza bazujących na nanotechnologii, które mogą skutecznie zabezpieczać powierzchnie materiałów budowlanych i pozwalają na łatwe oraz efektywne usunięcie niepożądanych rysunków.
Zbadano system antygraffiti, dostępny również na rynku polskim, który składa się z preparatu zabezpieczającego (A) i preparatu usuwającego graffiti (B). Oceniono skuteczność usuwania farby, powszechnie używanej przez graficiarzy, za pomocą preparatu B z powierzchni zabezpieczanych preparatem A. Dodatkowo sprawdzono właściwości hydrofobowe preparatu A oraz jego wpływ na usuwanie farb graffiti z zastosowaniem różnych technik. Badania przeprowadzono na cegle silikatowej, ceramicznej i klinkierowej.
Zamów dostęp do artykułu >>
Wśród wielu rozwiązań elewacyjnych dostępnych na rynku dużą popularność mają płyty i elementy okładzinowe z tworzyw sztucznych.Wzależności od rodzaju polimeru oraz innych dodatków, takich jak wypełniacze (włókna,mączki), plastyfikatory, stabilizatory, barwniki itp., a także różnych technologii produkcjimateriały te charakteryzują się odmiennymi właściwościami technicznymi.
Okładziny zewnętrzne z tworzyw sztucznych przeznaczone są do wykonywania ścian pionowych w budynkach nowo wznoszonych, modernizowanych oraz remontowanych i poddawanych termorenowacji (ocieplanie ścian zewnętrznych metodą lekką, suchą). Bogata gama kolorystyczna, różnorodność faktur, a także łatwość montażu powiększają grono zwolennikówtego typu rozwiązań. Do najbardziej popularnych należą:
płyty i elementy z PVC-U i PVC-UE;
płyty laminatowe;
płyty i płytki z tworzyw sztucznych(z wyjątkiem PVC-U), tj.: płyty mineralno-akrylowe; płyty poliestrowo-kruszywowe;płyty poliestrowe wzmacniane włóknem szklanym; okładziny z polipropylenu; płytki elewacyjne z modyfikowanego polimeru winylowo-akrylowego;
płyty kompozytowe z rdzeniem z tworzyw sztucznych;
okładziny z kompozytu drewno-PVC.
Zamów dostęp do artykułu >>
W twórczym procesie architektonicznego formowania budynku i użycia odpowiednich rozwiązań materiałowych możemy określić kilka grup kwalifikowanych do podstawowych rozważań zagadnień estetycznych i inżynierskich. Szczególnym elementem twórczym w kształtowaniu obiektu są elewacje, które stanowią obraz podstawowych decyzji kompozycyjnych skierowanych bezpośrednio do odbiorcy dzieła. Badania w dziedzinie architektury prowadzone są przede wszystkim w odniesieniu do historycznego, terenowego lub funkcjonalno-użytkowego podziału obiektów. Zajmują się porównawczym określeniem ich cech i związków przyczynowych, decydujących o przyjmowanych rozwiązaniach. W budynku Narodowego Centrum Żeglarstwa (NCŻ) w Gdańsku można dostrzec formy jednoznacznie świadczące o jego przynależności do grupy obiektów architektury współczesnej.
Czytaj więcej...
Współczesna architektura odkryła beton jako materiał wykończeniowy. Przed projektantami postawiono dodatkowe zadanie: trzeba zaprojektować beton jako materiał konstrukcyjny o szczególnych wymaganiach dotyczących koloru, faktury, tekstury, jednorodności powierzchni. Betony cementowe projektowane jako architektoniczne są bardzo trudne do wykonania. Na wygląd powierzchni betonowej ma wpływ: wskaźnik wodno-cementowy; urabialność mieszanki; warunki dojrzewania, temperatura, wilgotność; czas pozostawania w deskowaniu; rodzaj drewna, z którego wykonane jest deskowanie.
Czytaj więcej...
Wybór rodzaju tynku na elewacji należy do jednej z ważniejszych decyzji przy budowie domu. Rodzaj tynku, jego struktura i właściwości, a także kolorystyka wpływać będą w znacznym stopniu zarówno na trwałość elewacji, jak i wrażenia estetyczne całego budynku. Dobór rodzaju tynku zależy od kilku czynników. Ważna jest lokalizacja budynku, jego otoczenie i warunki, w jakich będzie eksploatowany. W przypadku budynków z dociepleniem na wybór tynku w pewnym stopniu wpływa rodzaj materiału termoizolacyjnego. Nie bez znaczenia są także możliwości konserwacji elewacji z danym rodzajem tynku. Nie ma tynków uniwersalnych, trwałych w każdych warunkach, ponieważ każdy tynk, ze względu na rodzaj spoiwa, wykazuje specyficzne właściwości. Ich znajomość pozwala jednak na poznanie zalet i wad poszczególnych tynków, a w konsekwencji na optymalny dobór tynku na elewacji. Trudno o jednoznaczny podział tynków, jakie są stosowane do wykończenia elewacji. Na potrzeby artykułu przyjęto podział wynikający z technologii wykonania elewacji, tj. z dociepleniem lub bez. W przypadku budynków nieocieplonych materiałem termoizolacyjnym na elewacjach stosowane są najczęściej: tynki tradycyjne – cementowo-wapienne i cementowe oraz tynki ciepłochronne. Na elewacjach docieplonych stosuje się natomiast: tynki dekoracyjne– mineralne, akrylowe, silikatowe, silikonowe i ich kombinacje, np. silikatowo-silikonowe, akrylowo-silikonowe oraz tynki mozaikowe. Specyficznym rodzajem tynków, jakie mogą być stosowane na elewacjach, są tynki renowacyjne, aplikowane na zawilgocone i zasolone mury. Tynki renowacyjne, z uwagi na złożoność tematu renowacji, nie będą przedmiotem artykułu.
Zamów dostęp do artykułu >>
Start 
