Zamek w Janowcu nad Wisłą jest jednym z nielicznych ocalałych do czasów współczesnych obiektów rezydencjonalno-obronnych środkowo-wschodniej Polski. Wzniesiony na początku XVI wieku, wielokrotnie przebudowywany, od początku XIX stulecia popadał w ruinę. Prace prowadzone na przestrzeni 30 lat doprowadziły do częściowej odbudowy zamku, z pozostawieniem znacznej części jako tzw. trwałej ruiny. Niestety, nie zawsze właściwie przyjęte materiały i technologie napraw oraz odbudów, a przede wszystkim specyfika historycznego budulca – opoki wapnistej – powoduje dalsze niszczenie obiektu.

Dekoracje sztukatorskie w narzucie wapienno-piaskowym i gipsowym (dwuwarstwowo) zachowały się jako fragmenty poczerniałych ciągów ornamentalnych. Większość powierzchni utraciła warstwę wyprawy, a nieliczne z zachowaną sztablaturą pokryte były gęstą siatką pęknięć i złuszczeń, zacienione ściany porastała mikroflora. Brak zadaszenia obiektu był podstawową przyczyną szybkiej destrukcji detali sztukatorskich.

Zamów dostęp do artykułu >>