Kwiecień br. był kolejnym miesiącem obserwowanego od roku wzrostu sprzedaży produkcji budowlano-montażowej. Roboty zrealizowane na terenie kraju przez przedsiębiorstwa budowlane o liczbie pracujących powyżej 9 osób były, w cenach stałych, o 15,6% wyższe niż przed rokiem (wobec spadku w kwietniu ub. roku o 6,3% i wzrostu o 24,2% w poprzednim miesiącu) i o 9,7% w porównaniu z marcem br. W porównaniu z kwietniem ub. roku i marcem br. wzrost odnotowano w przedsiębiorstwach, których podstawowym rodzajem działalności są roboty związane z budową obiektów inżynierii lądowej i wodnej, odpowiednio o 36,5% i o 37,4% oraz roboty budowlane specjalistyczne – o 21,0% i o 1,2%. Spadek dotyczył natomiast jednostek specjalizujących się we wznoszeniu budynków, odpowiednio o 1,1%i o 2,6%(tabela 1). Sprzedaż robót o charakterze inwestycyjnym zwiększyła się o 18,0%, a o charakterze remontowym– o 10,7%. Po wyeliminowaniu czynników sezonowych produkcja była o 14,9% wyższa niż w kwietniu ub. roku, natomiast w ujęciu miesięcznym wzrosła o 0,5%.
Zgodnie z wstępnymi danymi GUS, opracowanymi na podstawie raportów dużych przedsiębiorstw przemysłowych, zatrudniających 50 i więcej osób, w kwietniu 2011 r. w niewielkim stopniu poprawiły się wyniki produkcji w porównaniu z kwietniem 2010 r., natomiast pogorszeniu uległy wyniki w porównaniu z marcem 2011 r. W efekcie takich notowań liczba grup wyrobów z dodatnią dynamiką produkcji w okresie narastającym styczeń – kwiecień 2011 r. była analogiczna jak w okresie styczeń – marzec 2011 r., ale poziom wskaźników uległ obniżeniu. Spośród 43 obserwowanych grup wyrobów, poziom produkcji 32 grup był w kwietniu 2011 r. wyższy niż w kwietniu 2010 r., ale tylko 18 wyższy niż w marcu 2011 r. (w marcu 2011 r. wzrost produkcji, w porównaniu z lutym 2011 r., zanotowano aż w 38 grupach wyrobów). Wyniki zanotowane w ciągu czterech miesięcy 2011 r. były lepsze niż w analogicznym okresie ub. roku w 30 pozycjach (podobnie jak za okres trzech miesięcy), ale tylko w 12 dynamika produkcji była wyższa od notowanej w okresie styczeń – marzec 2011 r.
W maju br. w Pobiedziskach k. Poznania odbyło się uroczyste otwarcie trzeciej w Polsce fabryki firmy Baumit. Ten bardzo nowoczesny zakład rocznie będzie produkował 250 tys. t suchych mieszanek tynkarskich, gipsów, farb, zapraw murarskich i klejących. Decydujące znaczenie przy wyborze lokalizacji nowej fabryki miały względy logistyczne. Gmina Pobiedziska usytuowana jest w bliskiej odległości od Poznania oraz zaledwie 25 km od planowanej trasy ekspresowej S5 i linii kolejowej łączącej Mysłowice z Gdynią, ważnego szlaku komunikacyjnego między Europą Zachodnią i Wschodnią. Nie bez znaczenia była też bardzo dobra współpraca inwestora z Radą Gminy Pobiedziska. Całkowity koszt budowy fabryki wyniósł 16 mln euro. Częściowo był on sfinansowany ze środków unijnych w ramach działań 4.4 Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka. Realizację inwestycji rozpoczęto w lipcu 2009 r., a generalnym wykonawcą, wyłonionym w drodze przetargu, został Budimex.
W artykule omówiono czynniki zagrożeń zawodowych, które mogą pojawić się w środowisku pracy związanym z realizacją robót budowlanych. Z punktu widzenia bezpieczeństwa pracy zagrożeniem dla człowieka jest każda sytuacja oznaczająca możliwość utraty życia i zdrowia. Zagrożenia w środowisku pracy mogą powstać w związku z: warunkami środowiska naturalnego, wykorzystywaną energią, stosowanym wyposażeniem, wykorzystywaną technologią, stosowanymi materiałami oraz popełnieniem przez ludzi niebezpiecznych błędów.
Podstawowa klasyfikacja czynników zagrożeń zawodowych
Czynniki zagrożeń zawodowych dzielą się na: niebezpieczne; szkodliwe i uciążliwe. Czynnik niebezpieczny to taki, którego oddziaływanie na organizm człowieka może prowadzić do urazu lub innego istotnego natychmiastowego pogorszenia stanu zdrowia bądź do zejścia śmiertelnego. Czynnik szkodliwy jest to czynnik, którego oddziaływanie może prowadzić do pogorszenia stanu zdrowia człowieka. Czynnik uciążliwy nie stanowi natomiast zagrożenia dla życia lub zdrowia człowieka, lecz utrudnia pracę lub winny istotny sposób przyczynia się do obniżenia zdolności człowieka do jej wykonywania.
Badania i wiedza teoretyczna dowodzą, że w przypadku przyjęcia klasycznego założenia o nie deformowalności odcinka normalnego (założenie o płaskich przekrojach), w przypadku wielowarstwowych konstrukcji poprzecznie niejednorodnych uzyskuje się zaniżone wartości przemieszczeń i odkształceń, a zawyżone wartości częstości drgań własnych i obciążeń krytycznych. W związku z tym, że zginaniu elementów towarzyszą znaczne odkształcenia postaciowe, celowe wydaje się uwzględnienie w obliczeniach elementów ich wrażliwości na te odkształcenia, szczególnie w warstwach środkowych, gdzie ich wpływ jest największy. Przedmiotem badań były belki niespełniające kryterium belek smukłych wg teorii Bernoulliego-Eulera, a więc takie, których stosunek rozpiętości L do wysokości h jest mniejszy niż 10. Kryterium związane jest z granicznymi proporcjami sztywności giętnej do sztywności na ścinanie oraz maksymalnej siły tnącej do maksymalnego momentu zginającego występujących w przekrojach analizowanej belki. Jest ono słuszne w przypadku belek o przekroju prostokątnym, równomiernie obciążonych na całej długości. Wszystkie przypadki zwiększenia wartości sztywności giętnej w stosunku do sztywności poprzecznej (stosowanie belek zbrojonych, w tym włókno kompozytowych; belek anizotropowych, np. drewnianych, przekrojów dwuteowych itp.) oraz wartości sił tnących w stosunku do momentów gnących (m.in. występowanie sił skupionych) zaostrzają to kryterium.
Przestrzeń publiczna dostosowana do różnych potrzeb użytkowników ma istotny wpływ na jakość funkcjonowania osób z niepełnosprawnością oraz ich rozwój i aktywność w życiu lokalnych społeczności. Racjonalne wykorzystanie funduszy publicznych wymaga wprowadzenia takich zmian w prawodawstwie, które zwiększy zakres dostępności środowiska zabudowanego. Trzymanie się jedynie przepisów Prawa budowlanego (1994), które jest pod tym względem nieprecyzyjne – nie spowoduje, że tworzona będzie przestrzeń przyjazna dla wszystkich użytkowników. Nie można skupiać się jedynie na minimach standardów dostępności, ale należy dążyć do poznania potrzeb użytkownika przestrzeni i proponować takie rozwiązania, które będą wygodne i przyjazne wszystkim bez względu na ich możliwości fizyczne. Dostępność jest silnie związana z pojęciem projektowania uniwersalnego, co określa się jako „bezpośredni dostęp”. Obejmuje to projektowanie przestrzeni, obiektów, przedmiotów i usług dostępnych dla wszystkich osób, bez względu na to, czy są osobami niepełnosprawnymi czy sprawnymi
Płyty wapienno-krzemianowe, ze względu na właściwości cieplno- wilgotnościowe znajdują zastosowanie w zabiegach termorenowacji obiektów zabytkowych,w których niemożna stosować dociepleń klasycznych (w zewnętrznych warstwach budynku). Izolowanie ścian od wewnątrz budzi jednak od lat wiele kontrowersji, gdyż jest to sprzeczne z zasadami fizyki budowli. Do ocieplania od wewnątrz nie nadają się typowe materiały izolacyjne, jak styropian czy wełna mineralna, gdyż może nastąpić przeniesienie punktu rosy na wewnętrzną powierzchnię przegrody lub izolacji termicznej, powodując zawilgocenie ściany. Rozwiązania takie często powodują zły mikroklimat oraz korozję biologiczną na ścianach pod warstwą ocieplenia. W artykule przedstawiono wyniki badań podciągania kapilarnego płyt wapienno- krzemianowych z zastosowaniem techniki TDR.
Norma PN-EN1990:2004 (PN-EN1990:2004Ap1:2004; PN-EN 1990:2004 Ap2:2010; PN-EN 1990:2004 A1:2008; PN-EN 1990:2004 AC:2010) Eurokod – Podstawy projektowania konstrukcji jest normą podstawową dla całego zbioru Eurokodów. Określono w niej zarówno zasady, jak i wymagania dotyczące bezpieczeństwa, użytkowania i trwałości konstrukcji, przedstawiono metody ich obliczeń oraz podano zasady zapewnienia ich niezawodności. Norma PN-EN 1990ma zastosowanie przy projektowaniu konstrukcji i obiektów budowlanych, z wyłączeniem aspektów bezpieczeństwa pożarowego, sejsmicznych oraz geotechnicznych, dla których zostały opracowane oddzielne dokumenty normalizacyjne. Należy zwrócić jednakże uwagę, że znajdują się w niej odwołania do norm szczegółowych dotyczących tych zagadnień, co świadczy o spójności Eurokodów. Norma PN-EN 1990 określa wiele wymagań, które inżynier powinien uwzględnić na etapie projektowania oraz realizacji konstrukcji obiektu budowlanego. Najważniejsze z nich to zapewnienie bezpieczeństwa – przez założony okres użytkowania (np. 10 lat – w przypadku konstrukcji tymczasowej; tabela 1), przy akceptowalnym poziomie kosztów (związanych m.in. z eksploatacją i utrzymaniem konstrukcji) oraz właściwym poziomie niezawodności (inne wymagania stawiane są budynkom użyteczności publicznej, np. halom koncertowym, a inne np. budynkom gospodarczym), co jest jednoznaczne z przeniesieniem wszystkich oddziaływań, obciążeń i wpływów, na jakie może być narażona konstrukcja podczas jej wykonywania oraz eksploatacji.
Start 
