mgr inż. Małgorzata Niziurska, mgr inż. Michał Wieczorek
Instytut Ceramiki i Materiałów Budowlanych, Oddział Szkła i Materiałów Budowlanych w Krakowie

Dwie najpopularniejsze metody ocieplenia ścian zewnętrznych budynków to: metoda lekka mokra (ETICS) i lekka sucha. Metoda lekka mokra polega na przyklejeniu i przymocowaniu do ścian zewnętrznych warstwy z materiału termoizolacyjnego i położeniu na niej warstwy wykończeniowej (tynku). Jako warstwę izolacyjną stosuje się wełnę mineralną lub styropian. Metoda lekka sucha jest bardzo podobna do metody lekkiej mokrej, z tą różnicą, że warstwę izolacyjną mocuje się bez użycia zapraw na specjalnie przygotowany ruszt.

Elewacje w metodzie lekkiej mokrej

Ściany zewnętrzne narażone są na wilgoć z opadów atmosferycznych. Bilans wilgotnościowy systemu izolacji termicznej określany jest przez przyjmowaną i oddawaną ilość wody deszczowej. Absorpcja wody może następować w wyniku zachodzenia zjawiska kapilarnego wchłaniania na powierzchni tynku, jak również w wyniku pojawiania się ciśnienia w rysach lub wadliwych spoinach. Aby zawilgocenie tynku nie utrzymywało się przez dłuższy czas, wchłonięta woda deszczowa musi być stosunkowo szybko oddana do atmosfery przez transport kapilarny lub dyfuzję pary wodnej. Tynki w systemach ociepleniowych mają większą wilgotność niż tynki na murach nieizolowanych, ponieważ woda deszczowa nie jest zasysana w głąb muru i tam rozprowadzana. Powoduje to, że w znacznym stopniu są narażone na uszkodzenia przez mróz.

Elewacje w metodzie lekkiej suchej
W przypadku, gdy bardzo ważne jest tempo i czystość robót związanych z ociepleniem ścian zewnętrznych, najbardziej odpowiednie są okładziny montowane na ruszcie stalowym, drewnianym lub z PVC przymocowanym do ścian budynku. Między listwami rusztu układa się ocieplenie. Montaż elewacji nie wymaga przerw technologicznych i prace mogą być prowadzone sprawnie, niezależnie od pory roku i aury.