dr inż. Svetlana Lapovskaya, inż. Tatyana Voloshina - State Enterprise „Ukrainian Research Design Institute of Building Materials and Products” (SE „RDIBMP”), Kijów

W porównaniu z innymi materiałami ściennymi, autoklawizowany beton komórkowy (ABK) łączy wyjątkowo dużo pozytywnych cech. Są to: lekkość (mała gęstość); trwałość; bioodporność; niepalność; łatwość obróbki; bardzo dobra izolacyjność cieplna; przepuszczalność pary wodnej. Ponadto przy realizacji obiektów z betonu komórkowego potrzebny jest znacznie mniejszy nakład pracy w porównaniu z innymi materiałami murowymi.

Z drugiej strony wyroby wielkowymiarowe z ABK o gęstości 400 – 500 kg/m³ odznaczają się małą wytrzymałością na rozciąganie przy zginaniu oraz zwiększoną kruchością. To powoduje, że mogą w nich wystąpić pęknięcia i rysy zarówno podczas produkcji, jak również transportu i montażu. Jednym ze sposobów na wyeliminowanie wymienionych problemów oraz optymalizację struktury jest zastosowanie materiałów, które mogą wzmocnić konstrukcyjny szkielet betonu komórkowego.

We współczesnym materiałoznawstwie budowlanym szczegółowo zbadano kwestie wzmacniania betonu komórkowego włóknami organicznymi (kapron, polipropylen, polietylen, tereftalan) imineralnymi (bazalt, szkło). Jednocześnie w literaturze technicznej brakuje danych dotyczących zastosowania produktów polimerowych jako wzmocnienia  dyspersyjnego do produkcji ABK.