dr inż. Łukasz Drobiec, dr inż. Radosław Jasiński - Politechnika Śląska

Analiza nośności filarków międzyokiennych modelem ramowym wg Załącznika C PN-EN 1996-1-1 wzbudza największe kontrowersje w przypadku przyjmowania wielkości przekrojów obliczeniowych i szerokości współpracującej stropów.
Wykazano, że przy obliczaniu nośności w przekrojach miarodajnych należy przyjmować szerokość modelu równą szerokości filarka, a szerokość tę można lokalnie zwiększyć wzdłuż boków trójkąta równoramiennego jedynie w przekroju górnym. Szerokość współpracującą stropów przyjmować można równą odległości między osiami okien jedynie w wypadku zastosowania współczynnika redukcyjnego η. Szerokość tę można również przyjąć równą powiększonemu wzdłuż boków trójkąta przekrojowi filarka i wówczas również należy zastosować współczynnik redukcyjny. Nie należy natomiast przyjmować szerokości współpracującej stropu równej szerokości filarka, gdyż wówczas w obliczeniach mogą wystąpić niedoszacowania w stosunku do rzeczywistego momentu przejmowanego przez filarek. Klasyczne podejście polegające na przyjęciu współpracy filarka z szerokością stropu sięgającą do połowy otworów okiennych, bez stosowania współczynnika redukcyjnego η zawsze daje znacznie większe wartości momentów niż uzyskane na drodze obliczeń numerycznych. Projektując filarek z wykorzystaniem tych momentów, uzyskuje się zatem duże przekroje filarka.