mgr inż. Piotr Rychlewski, Instytut Badawczy Dróg i Mostów

Kotwy gruntowe, stosowane przede wszystkim do zabezpieczania stateczności obudów głębokich wykopów, można podzielić wg kilku kryteriów, np. czas użytkowania (kotwy stałe i tymczasowe), materiał, cięgna kotwy (linowe (splotowe) bądź prętowe). Mogą też być kotwy: iniektowane wielokrotnie lub z iniekcją pojedynczą; do gruntów ziarnistych (gliny, iły, piaski) oraz skalne.

Istnieje wiele metod wykonania kotew. Pierwszą czynnością jest wykonanie otworu w gruncie średnicy kilkunastu centymetrów i wymaganej głębokości. Następnie wprowadza się zaczyn cementowy, tak by wypełniał otwór od spodu, co ma na celu usunięcie ewentualnych zanieczyszczeń i całkowite jego wypełnienie. W dalszej kolejności wkłada się do otworu cięgna kotwy oraz usuwa rury, uzupełniając jednocześnie zaczyn cementowy. Po kilku/kilkunastu godzinach formuje się buławę kotwy za pomocą iniekcji. Do wykonywania kotew z powodzeniem stosuje się również systemy samowiercące, np. Titan. Ostatnim etapem wykonania kotwy jest sprężenie i badania odbiorcze. Zabieg ten ogranicza przemieszczenia i odkształcenia zabezpieczanej konstrukcji. Każda kotwa powinna mieć metrykę zawierającą informacje na temat technologii, rodzaju cięgien, wymiarów, pochylenia, warunków gruntowych oraz wyników badań odbiorczych, dzięki którym technika kotwienia jest bardzo bezpieczna.

Zamów dostęp do artykułu >>