prof. dr inż. arch. Vladimir Slapeta, Uniwersytet Technologiczny w Brnie

Prefabrykacja, czyli produkcja i wykorzystanie standaryzowanych elementów w procesie budowlanym, jest metodą ściśle związaną z budownictwem od najdawniejszych czasów. Dotyczy ona różnych materiałów, zarówno tradycyjnych, takich jak drewno, kamień, stal, ceramika, jak i nowoczesnych – beton, szkło lub tworzywa sztuczne. Prefabrykacja znacznie przyspiesza, upraszcza i zwiększa efektywność procesu budowy wszelkiego rodzaju obiektów naziemnych i podziemnych. Nie dziwi więc fakt, że metodę tę stosowano we wszystkich okresach historii architektury – od antyku aż po czasy współczesne. W artykule nie sposób omówić całego jej rozwoju, dlatego ograniczę się do okresu od początku XX wieku, kiedy nastąpiły radykalne zmiany w koncepcjach i strategiach architektonicznych. Ograniczę się także do jednego materiału, jakim jest beton. 

Materiały Budowlane 9/2024, strona 123-129 (spis treści >>)