Z powodu zwiększającej się agresywności środowiska oraz starzenia obiektów betonowych i żelbetowych coraz częściej wymagana jest naprawa i ochrona tych konstrukcji. Naprawa  ma na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego oraz zapewnienie trwałości. Na jej skuteczność wpływa zarówno dobór odpowiednich materiałów naprawczych, który zależy od charakteru zniszczenia powierzchni bądź struktury betonu, jak również sposób ich aplikacji. Materiał naprawczy powinien przenosić obciążenia w takim samym stopniu, co zastąpiony przez niego beton. Warunki użytkowania oraz czynniki zewnętrzne (temperatura, wilgoć) powodują z upływem czasu zmianę właściwości materiału naprawczego i zmniejszenie adhezji (szczególnie w kompozytach żywicznych, a w mniejszym stopniu także w zaprawach polimerowo cementowych), co może prowadzić m.in. do pęknięć, odspojeń, zmniejszenia właściwości barierowych. O skuteczności naprawy w głównej mierze decyduje przyczepność materiału naprawczego do betonu. Przyjmuje się, że wytrzymałość na odrywanie większa niż 1,5 N/mm2
jest wystarczająca, ale w przypadku większej wartości rośnie tolerancja na błędy kompatybilności [Czarnecki L., Emmons P. H. Naprawa i ochrona konstrukcji betonowych, Polski Cement Kraków, 2002]. W artykule przedstawimy zależności między wybranymi parametrami betonu a przyczepnością powłoki stosowanej w naprawach niekonstrukcyjnych.