Na terenie Polski znajduje się dosyć duża liczba zabytkowych budynków drewnianych, które podzielić można na następujące podstawowe grupy: obiekty sakralne (kościoły, kaplice, dzwonnice i inne); plebanie; dwory, domy i inne obiekty mieszkalne; budownictwo użyteczności publicznej; budownictwo gospodarcze; budownictwo przemysłowe, spichlerze; dworce i inne obiekty kolejowe; zajazdy, karczmy; koszary; młyny, wiatraki. Charakterystyka zabytkowego budownictwa drewnianego w Polsce . Większość badanych obiektów została posadowiona na płytkich fundamentach wykonanych najczęściej z kamienia, rzadziej z cegły i sporadycznie z betonu. Fundamenty pod obiektami drewnianymi najczęściej wykonywano w postaci ław fundamentowych z cegły lub  z kamieni polnych spojonych zaprawą wapienną lub gliną. Posadowienie z reguły jest płytkie, często w gruntach próchniczych, powyżej poziomu przemarzania. Podatność podłoża oraz wypłukiwanie spoiwa są przyczynami rozluźniania się kamieni i deformacji fundamentów,  a zatem i całej budowli. Budynki z reguły nie są podpiwniczone, a fundamenty niewiele wzniesione ponad poziom terenu, najczęściej bez izolacji poziomej.W przypadku budynków niewielkich, jak np. kuźnie i wiatraki, spotyka się posadowienie na kłodach dębowych ułożonych na gruncie. W wielu przypadkach obserwowano nadmierne lub nierównomierne osiadanie budynków, które spowodowało ich deformacje.