Różnice w rozwoju miast europejskich oraz azjatyckich wydają się pogłębiać. W Europie poszanowanie zabudowy zabytkowej, tworzenie harmonijnej przestrzeni miasta oraz względy ekonomiczne ograniczają wysokość zabudowy do ok. 250,0 m (wysokość tę przekraczają nieznacznie pojedyncze budynki w Londynie i Frankfurcie). W krajach Dalekiego Wschodu, a szczególnie w Chinach, Malezji, Korei i na Tajwanie, wysokość wieżowców gwałtownie rośnie, a mimo to uznaje się zamożliwą kohabitację wieżowców z zabudową historyczną. Niestety państwa te, przyswajając sobie zasady globalnej architektury, tracą swoją tożsamość i stają się podobne do siebie. Interesujący jest fakt, iż projektantami tych wieżowców są przeważnie architekci amerykańscy i europejscy. Pewnym wyjątkiem jest Japonia, która nie uczestniczy w wyścigu wysokości, opierając się z reguły na projektach własnych architektów.