Obecnie coraz mniej jest terenów wolnych pod zabudowę, a w dodatku o korzystnej charakterystyce geotechnicznej. W efekcie coraz częściej wykorzystuje się tereny uznawane dotychczas za niekorzystne pod tym względem. Na takie postępowanie mają wpływ ceny gruntów oraz możliwości współczesnej geoinżynierii, przez które należy rozumieć zarówno bogactwo metod, dzięki którym możliwe jest wzmocnienie słabego podłoża gruntowego, jak i wzrastającą liczbę udanych realizacji oraz przekonanie inwestorów i projektantów do proponowanych rozwiązań, a także silnie rozwijający się rynek usług. Podstawowym celem zabiegów wzmacniających jest zwiększenie nośności i sztywności podłoża wzmacnianego. Można to uzyskać, wzmacniając sam grunt, jak również wprowadzając do niego dodatkowe materiały lub elementy. Przez materiały należy rozumieć np. cement, a przez elementy np. zbrojenie. Zasięg wzmocnienia może objąć strefę od kilkudziesięciu centymetrów do kilkunastu, a nawet kilkudziesięciu metrów poniżej powierzchni terenu.

Na terenie Polski znajduje się dosyć duża liczba zabytkowych budynków drewnianych, które podzielić można na następujące podstawowe grupy: obiekty sakralne (kościoły, kaplice, dzwonnice i inne); plebanie; dwory, domy i inne obiekty mieszkalne; budownictwo użyteczności publicznej; budownictwo gospodarcze; budownictwo przemysłowe, spichlerze; dworce i inne obiekty kolejowe; zajazdy, karczmy; koszary; młyny, wiatraki. Charakterystyka zabytkowego budownictwa drewnianego w Polsce . Większość badanych obiektów została posadowiona na płytkich fundamentach wykonanych najczęściej z kamienia, rzadziej z cegły i sporadycznie z betonu. Fundamenty pod obiektami drewnianymi najczęściej wykonywano w postaci ław fundamentowych z cegły lub  z kamieni polnych spojonych zaprawą wapienną lub gliną. Posadowienie z reguły jest płytkie, często w gruntach próchniczych, powyżej poziomu przemarzania. Podatność podłoża oraz wypłukiwanie spoiwa są przyczynami rozluźniania się kamieni i deformacji fundamentów,  a zatem i całej budowli. Budynki z reguły nie są podpiwniczone, a fundamenty niewiele wzniesione ponad poziom terenu, najczęściej bez izolacji poziomej.W przypadku budynków niewielkich, jak np. kuźnie i wiatraki, spotyka się posadowienie na kłodach dębowych ułożonych na gruncie. W wielu przypadkach obserwowano nadmierne lub nierównomierne osiadanie budynków, które spowodowało ich deformacje.

Historyczne obiekty murowane z cegły pod wpływem różnych czynników, np. zmiany schematu obciążenia; destrukcji materiałowej; temperatury; wilgotności; osiadania podłoża; zmiany warunków eksploatacji; zmiany stosunków wodno-gruntowych, często przestają spełniać nadaną im pierwotnie funkcję konstrukcyjną. Bywa, że dawne rozwiązania i założenia tracą aktualność, a konstrukcje przyjmują nowe schematy statyczne. Aby zapobiec niszczeniu obiektów zabytkowych, należy stosować środki zapobiegawcze poprawiające zachowanie statyczne budowli i wzmacniające.
Metody wzmacniania uszkodzonych i spękanych łuków i sklepień kościołów, pałaców, budynków bramnych, mostów i budynków mieszkalnych o konstrukcji ceglanej:

O możliwości przetrwania konstrukcji w przypadku zniszczenia połączenia płyta – słup decyduje krzyżujące się nad słupem dolne zbrojenie płyty. Jego brak wyklucza możliwość przetrwania konstrukcji w stadium awaryjnym, natomiast zastosowanie zbrojenia stwarza takie szanse, pod warunkiem że w strefie przysłupowej będzie ono w stanie przejąć obciążenia spoczywające na stropie mimo zniszczenia strefy przysłupowej. Aspekty wytrzymałościowe i ekonomiczne decydują o tym, że do zbrojenia konstrukcji stosuje się często stale klasy A-IIIN. Zgodnie z normą PN-B-03264:2002 są to stale o średniej ciągliwości, tzn., że ich charakterystyczne odkształcenie odpowiadające maksymalnej sile rozciągającej nie może być mniejsze niż 2,5%(εuk > 2,5%), a stosunek wytrzymałości charakterystycznej stali na rozciąganie ftk do jej charakterystycznej granicy plastyczność fyk nie mniejszy niż 1,05 (ftk/fyk > 1,05). Taką stal norma europejskaEN1992-1-1:2004 (EC2) zalicza do klasyA(stal o małej ciągliwości).

Problem wzmocnień i napraw konstrukcji z betonu nabiera coraz większego znaczenia ze względu na wiek budowli i stale zwiększającą się agresywność chemiczną środowiska zewnętrznego. Obniżenie nośności konstrukcji następuje w wyniku długotrwałej jej eksploatacji w niekorzystnych warunkach bądź uszkodzeń losowych. Przekroczenie stanu granicznego nośności może być również następstwem zwiększenia obciążeń użytkowych, błędów popełnionych na etapie projektowania lub wznoszenia projektu.

Obecnie do wzmacniania obiektów budowlanych często stosowane są taśmy kompozytowe (CFRP) z włókien węglowych i żywicy epoksydowej o średnim lub wysokim module sprężystości.Wzrost zainteresowania tymi kompozytami jest wynikiem dużej ich przydatności użytkowej. Charakteryzują się onem.in. kilkakrotnie większą wytrzymałością na rozciąganie oraz zmęczeniową w porównaniu ze stalą konstrukcyjną połączoną z dobrą odpornością chemiczną, ok. czterokrotnie mniejszym ciężarem jednostkowym w porównaniu ze stalą, łatwością wykonania wzmocnienia czy też niskimi nakładami na utrzymanie elementów konstrukcji z kompozytów. Moduł sprężystości taśm CFRP wynosi 150 ÷ 270 GPa, co umożliwia dobór taśmo odpowiedniej sprężystości w zależności od warunków pracy przekroju. Możliwe jest też wstępne sprężanie taśm w celu efektywniejszego wykorzystania właściwości kompozytu.

Naprawa starych murów jest wyzwaniem zarówno dla konserwatorów, jak i firm wykonawczych zajmujących się renowacją zabytków. Jest też wyzwaniem dla producentów oferujących materiały do naprawy starych konstrukcji murowych. Liczne są przykłady „nieudanej renowacji murów”.
Za nieudaną naprawę można np. uznać pojawienie się na murach wykwitów solnych (fotografia 1), które przed renowacją nie były obecne (fotografia 2).Czasami, po zastosowaniu nowych zapraw, stare cegły ulegają przyspieszonej degradacji. Zdarza się również, że to właśnie nowe cegły nie wytrzymują próby czasu, gdy tymczasem stare mają się dobrze. Dlaczego tak się dzieje?

II Konferencja Naukowa „Trwałość i skuteczność napraw obiektów budowlanych”, w której uczestniczyło 220 osób, odbyła się pod koniec listopada 2008 r. w Sielinku k. Poznania. Organizatorami spotkania były: Politechnika Poznańska, Politechnika  Wrocławska, Uniwersytet Przyrodniczy w Poznaniu oraz firma Schomburg INDUTEC Polska. Przewodniczącym komitetu naukowego był prof. dr hab. inż. Mieczysław Kamiński, a wiceprzewodniczącymi – prof. dr hab. inż.Wiesław Buczkowski i prof. dr hab. inż. Józef Jasiczak. Celem konferencji była prezentacja wyników badań związanych z utrzymaniem, trwałością  i naprawami obiektów budowlanych oraz przegląd stosowanych rozwiązań. Konferencję podzielono na 5 sesji o następującej tematyce: