Pod tym tytułem została przygotowana praca zbiorowa pod kierunkiem prof. Lecha Czarneckiego przez zespół w składzie: Lech Czarnecki; Agnieszka Fleszar; Andrzej Garbacz; Andrzej Królikowski; Stanisław Kuś; Justyna Kuziak i Adam Zybura i wydana przez Oficynę Wydawniczą Politechniki Warszawskiej w 2008 r. Jak zaznaczają autorzy, jest to praca naukowa finansowana ze środków na badania w latach 2005 – 2008 jako projekt badawczy nr 4 T07 E 04829. Przedmiotem pracy są migrujące jony inhibitorów korozji wprowadzane do betonu w celu ochrony przed korozją, np. chlorkową, stalowych prętów zbrojeniowych. Efektywność takiego zabezpieczenia zbrojenia budzi nadal wiele dyskusji, mimo iż kilka światowych koncernów chemicznych od lat lansuje taki sposób zabezpieczenia stali i oferuje wiele firmowych produktów. W kraju nad tymi zagadnieniami pracuje kilka ośrodków naukowych, a do liczących się zaliczyć należy na pewno Wydział Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej.

Sika® jest jednym z liderów na globalnym rynku w technologii, rozwoju i produkcji specjalistycznych wyrobów oraz systemów chemii budowlanej, stosowanych w konstrukcjach budowlanych i w przemyśle. Naprawa i ochrona konstrukcji betonowych to podstawowe obszary stuletniej działalności firmy.

Z powodu zwiększającej się agresywności środowiska oraz starzenia obiektów betonowych i żelbetowych coraz częściej wymagana jest naprawa i ochrona tych konstrukcji. Naprawa  ma na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego oraz zapewnienie trwałości. Na jej skuteczność wpływa zarówno dobór odpowiednich materiałów naprawczych, który zależy od charakteru zniszczenia powierzchni bądź struktury betonu, jak również sposób ich aplikacji. Materiał naprawczy powinien przenosić obciążenia w takim samym stopniu, co zastąpiony przez niego beton. Warunki użytkowania oraz czynniki zewnętrzne (temperatura, wilgoć) powodują z upływem czasu zmianę właściwości materiału naprawczego i zmniejszenie adhezji (szczególnie w kompozytach żywicznych, a w mniejszym stopniu także w zaprawach polimerowo cementowych), co może prowadzić m.in. do pęknięć, odspojeń, zmniejszenia właściwości barierowych. O skuteczności naprawy w głównej mierze decyduje przyczepność materiału naprawczego do betonu. Przyjmuje się, że wytrzymałość na odrywanie większa niż 1,5 N/mm2
jest wystarczająca, ale w przypadku większej wartości rośnie tolerancja na błędy kompatybilności [Czarnecki L., Emmons P. H. Naprawa i ochrona konstrukcji betonowych, Polski Cement Kraków, 2002]. W artykule przedstawimy zależności między wybranymi parametrami betonu a przyczepnością powłoki stosowanej w naprawach niekonstrukcyjnych.

We wcześniejszych publikacjach, m.in. na łamach miesięcznika „Materiały Budowlane”, były prezentowane informacje o dynamicznym rozwoju zastosowania powłok z modyfikowanych żywic metakrylowych w realizacji inżynierskich budowli komunikacyjnych. Wskazywano na coraz szerszą paletę rozwiązań technologiczno-materiałowych z wykorzystaniem tych polimerów w konstrukcji powłok izolacyjno-nawierzchniowych, spełniających wysokie wymagania techniczne i eksploatacyjne. Celem nadrzędnym zarówno dla konstruktora, jak i wykonawcy powinno być zastosowanie rozwiązań technologicznych optymalizujących procesy aplikacji przez minimalizowanie jej czasu, ograniczanie utrudnień komunikacyjnych i kosztów oraz wzrost bezpieczeństwa ruchu. Istotnymi, lecz nie jedynymi uwarunkowaniami prawidłowej aplikacji i bezawaryjnego użytkowania izolacji o nawierzchni są warunki termiczne i tempo wykonania. Rozwiązania technologiczne wykorzystujące modyfikowane polimery metakrylowe są najbliższe spełnienia tego celu.Wykonanie tysięcy metrów kwadratowych powierzchni budowli mostowych w pełni to potwierdza, a szybko utwardzalne powłoki izolacyjno-nawierzchniowe stanowiące m.in. rezultat wolnorodnikowego procesu polimeryzacji znajdują coraz szersze zastosowanie. Izolacyjne wierzchnie systemu o nazwie handlowej DEGADECK ST zostały zastosowane w ostatnich latach w Polsce na podłożach betonowych i stalowych stacjonarnych obiektów mostowych, a także obiektów zwodzonych m.in. na rzekach Wisła; Szkarpawa i Królewska.

Beton jest obecnie jednym z podstawowych materiałów konstrukcyjnych stosowanych w budownictwie drogowych obiektów inżynierskich. Obiekty te wyróżniają się tym, że ich podstawowe elementy konstrukcyjne są wystawione na bezpośrednie działanie czynników środowiska, takich jak: deszcz, zmiany temperatury, wiatr, zamrażanie i odmrażanie, użytkowe obciążenia dynamiczne, chemiczne środki odladzające czy środki chemiczne pochodzące z emisji przemysłowej. Zabezpieczenie konstrukcji w obiektach komunikacyjnych przed korozyjnym oddziaływaniem środowiska powinno w większym stopniu niż w przypadku innych konstrukcji budowlanych polegać na ochronie materiałowej.

Postęp w ostatnich 15 latach w naprawach konstrukcji z betonu znalazł wyraz w opracowaniu przez Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN) serii norm EN 1504 pod ogólnym tytułem Wyroby i systemy do ochrony i napraw konstrukcji z betonu. Definicje, wymagania, sterowanie jakością i ocena zgodności. Normy te (10 części) są obecnie wprowadzane do stosowania w Polsce, jako Normy Europejskie o statusie NormPolskich, przez Polski Komitet Normalizacyjny (Komitet Techniczny nr 274 ds. Betonu). Opracowaniem polskich wersji norm zajmuje się zespół pod kierunkiem prof. L. Czarneckiego z Politechniki Warszawskiej, z udziałem dr. hab. P. Łukowskiego jako tłumacza.