Sposoby określania wartości momentu zginającego w ścianach obciążonych prostopadle do powierzchni podano w normie PN-EN 1996-1-1:2006.Wzależności od warunków podparcia wyróżnia się 3 sposoby wyznaczania wartości tego momentu w ścianach: model belkowy, wspornikowy i płytowy. Jeżeli ściana oparta jest na dwóch przeciwległych krawędziach, wówczas moment zginający wyznacza się, traktując ścianę jako belkę swobodnie podpartą lub ciągłą. Podparcie można traktować jako ciągłe, gdy analizowana ściana połączona jest ze ścianą obciążoną pionowo lub gdy znajdują się nad nią żelbetowe stropy.

Artykuł zawiera wyniki badań przyczepności tradycyjnych zapraw murarskich i tynkarskich oraz gotowych suchych zapraw cienkowarstwowych do podłoża silikatowego. Badania te zostały wykonane przez autorów na podstawie zlecenia Sekcji Silikatów Związku Producentów Ceramiki Budowlanej i Silikatów w 2007 i 2008 r. przy znaczącym wsparciu mgr inż. Włodzimierza Babika. Artykuł został przygotowany do druku jeszcze w 2008 r. i był przewidziany do publikacji w „Materiałach Budowlanych” 4/2009. Jednak ze względów technicznych jest opublikowany w majowym wydaniu. W celach porównawczych parametr przyczepności omawianych zapraw został również określony w stosunku do innych, obecnie popularnie stosowanych, materiałów ściennych, takich jak cegła ceramiczna, beton zwykły i beton komórkowy.

W numerze kwietniowym miesięcznika „Materiały Budowlane” (4/2009) ukazało się nikomu nic nie mówiące ogłoszenie Plastyfikator do zapraw „Wapno w płynie” nie jest wapnem..., wobec tego nie zastępuje wapna hydratyzowanego w zaprawach. Treść niezbyt jasna, wielu czytelników zastanawiało się więc zapewne, o co w tym wszystkim chodzi? Czy to jakaś nowa forma reklamy?
Nie, to nie była reklama. Ogłoszenie o przytoczonej treści jest echem toczącego się od dłuższego czasu sporu, czy naturalne wapno daje się zastąpić domieszkami chemicznymi? Czy uprawnione jest porównywanie domieszek chemicznych (plastyfikatorów) do wapna?

W ostatnich latach podjęto kilka inicjatyw mających na celu obniżenie negatywnego wpływu hałasu zewnętrznego (kolejowy, lotniczy, drogowy itp.) na budynki. Natomiast problemowi hałasu wewnątrz pomieszczeń nie poświęcono dotychczas zbyt wiele uwagi. Problem hałasu jest bardzo obszerny, a jego konsekwencje dla zdrowia, prywatności i zachowań społecznych są ciągle niedostrzegane lub bagatelizowane.
W październiku 2008 r. ECSPA jako organizacja producentów silikatów, czyli materiałów znanych z bardzo dobrej izolacyjności akustycznej, zaprosiła do Brukseli ekspertów oraz osoby odpowiedzialne w strukturach europejskich za ochronę środowiska i rozwój zrównoważony na seminarium pod tytułem: „Robimy hałas o ciche domy”.

Jednym z najważniejszych problemów, z jakimi walczy Unia Europejska, jest problem ochrony środowiska naturalnego. Ilość odpadów i śmieci, jakie każdego dnia są „produkowane” w Europie, jest jednym z tych czynników, które szczególnie nam zagrażają. Obok ograniczenia ilości odpadów rozwijane są technologie pozwalające na produkcję pełnowartościowych wyrobów z surowców odpadowych. Odpady z rozbiórki obiektów budowlanych (np. beton), mimo że podlegają procesom korozji, to czas ich całkowitego zniszczenia jest bardzo długi.

Wielkie budowle, będące pomnikami historii nie tylko architektury, ale i rozwoju kultury, są przykładami kunsztu budowniczych, mimo że nie dysponowali oni takim wsparciem technicznym, jakim dysponuje obecnie projektant i wykonawca. Oczywiście dawniej, tak jak  i obecnie, również popełniano błędy i w efekcie przetrwały tylko te obiekty, które były właściwie wykonane. Jeszcze niedawno w podręcznikach budownictwa jedyne zalecenia jak konstruować ściany dotyczyły określenia ich minimalnej grubości w zależności od wysokości, a praktycznie liczby pięter budynku. Do wznoszenia ścian stosowano tradycyjnie cegły pełne o wymiarach zbliżonych do formatu 1NF łączone zaprawą wapienną, a od początku XX w. cementowo-wapienną. Oczywiście ściany budynków wykonywano również z drewna, ale ten sposób budowania zawsze był ograniczony do obiektów o małym znaczeniu i zazwyczaj krótkim okresie użytkowania. Problemem konstrukcji drewnianych były i są nie tylko mała odporność na ogień, ale i trwałość.