logo

e-ISSN 2449-951X
ISSN 0137-2971
Pierwotna wersja - elektroniczna
Pierwotna wersja językowa - angielska

100 punktów za artykuły naukowe!

Zgodnie z Komunikatem Ministra Nauki z 5 stycznia 2024 r. w sprawie wykazu czasopism naukowych i recenzowanych materiałów z konferencji międzynarodowych, autorzy za publikację artykułów naukowych w miesięczniku „Materiały Budowlane” z dyscyplin: inżynieria lądowa, geodezja i transport; architektura i urbanistyka; inżynieriamateriałowa; inżynieria chemiczna; inżynieria mechaniczna, a także inżynieria środowiska, górnictwo i energetyka, otrzymują 100 pkt.

Tynki wapienne

mgr inż. Maciej Rokiel; Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Przemysłu Materiałów Budowlanych

Adres do korespondencji: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

 

W zaprawach wapiennych, z których wykonywane są tynki, spoiwem jest wapno, a oprócz niego w składzie znaleźć można wodę, kruszywo oraz specjalne dodatki, domieszki, a niekiedy inne rodzaje spoiw (cement, glinę, tras, gips). Wokół zapraw wapiennych narosło wiele mitów, nieporozumień i przekłamań, które wynikają przede wszystkim z właściwości wapna oraz wpływu dodatków i domieszek na ich wybrane parametry. Wapno pozyskuje się na skutek wypalania wapieni.

Techniczne wymagania stawiane systemom wapiennym wymagają zdefiniowania nie tylko minimalnych, ale i maksymalnych parametrów, przede wszystkim wytrzymałości na ściskanie oraz modułu E. Muszą one być określone na podstawie wcześniej przeprowadzonej diagnostyki i być stałe w czasie. Na rodzaj i właściwości spoiwa zasadniczy wpływ ma jakość i rodzaj surowca oraz sposób wytwarzania (przede wszystkim wypalanie i mielenie), natomiast na końcowe właściwości fizyczne zaprawy, m.in. wytrzymałość, nasiąkliwość, przyczepność, mrozoodporność.

Tynki wapienne przeznaczone są przede wszystkim na chłonne podłoża mineralne zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz obiektów. Na murach z cegły wapienno-piaskowej zastosowanie tynków na spoiwie z wapna powietrznego (wiążących tylko przez karbonatyzację) jest ograniczone. Podłoża niechłonne, np. dobrze zagęszczony beton konstrukcyjny czy beton lekki, wymagają stosowania zabiegów poprawiających przyczepność.

Literatura
[1] Dettmering T., H. Kollmann. 2012. Putze in Bausanierung und Denlmalpflege. Beuth Verlag.
[2] DIN V 18550 – Putz und Putzsysteme. Ausführung.
[3] DIN 1060-1:1995-03 Baukalk – Teil 1: Definitionen, Anforderungen, Überwachung.
[4] Frössel F. 2007. Osuszanie murów i renowacja piwnic. Polcen.
[5] Graefe. R. 2013. Kellersanierung. Ratgeber fuer die Praxis. Schaden erkennen, bewerten, sanieren. Rudolf Mueller Verlag.
[6] Magott C., M. Rokiel. 2015. Ochrona budynków przed wilgocią, korozją biologiczną i ogniem”. XIII Sympozjum PSMB Ochrona obiektów budowlanych przed wilgocią, korozją biologiczną i ogniem. Darłowo 2015, Monografia nr 11, Tom XIII, PSMB, Wrocław.
[7] Materiały firmy Zement- und Kalkwerke Otterbein.
[8] Materiały konferencyjne – Europejskie Targi Konserwacji i Restauracji Zabytków oraz Renowacji Starych Budowli Denkmal, Leipzig 2014.
[9] Michnia R. 2014. Gelenkte Kapillarität mit Kalksystemen in der Fassadeninstandsetzung, Europejskie Targi Konserwacji i Restauracji Zabytków oraz Renowacji Starych Budowli Denkmal, Leipzig.
[10] Osiecka E. 2006. Wapno w budownictwie. Tradycja i nowoczesność. Stowarzyszenie Przemysłu Wapienniczego.
[11] PN-EN 459-1:2015-06 Wapno budowlane – Część 1: Definicje, wymagania i kryteria zgodności.
[12] PN-EN 998-1:2012 Wymagania dotyczące zapraw do murów – Część 1: Zaprawa tynkarska.
[13] Rokiel M. 2019. Renowacje obiektów budowlanych. Projektowanie i warunki techniczne wykonania i odbioru robót. wyd. II, Grupa Medium.
[14] Rokiel M. 2019. Poradnik Hydroizolacje w budownictwie. Projektowanie. Wykonawstwo. wyd. III. Grupa Medium.
[15] WTA 2-7-01/D Kalkputze in der Denkmalpflege.
[16] Zement-Merkblatt: Hochbau. Putz. Bundesverband der Deutschen Zementindustrie e.V.

 

Czytaj więcej / Read more >>

Materiały Budowlane 10/2019, strona 46-48 (spis treści >>)

Ocena bezpieczeństwa pożarowego elewacji

mgr inż. Michał Wieczorek; Sieć Badawcza ŁUKASIEWICZ – Instytut Ceramiki i Materiałów Budowlanych, Oddział Szkła i Materiałów Budowlanych w Krakowie

mgr inż. Krzysztof Nosal; Sieć Badawcza ŁUKASIEWICZ – Instytut Ceramiki i Materiałów Budowlanych, Oddział Szkła i Materiałów Budowlanych w Krakowie

Adres do korespondencji: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

 

Ocena bezpieczeństwa pożarowego elewacji jest procesem złożonym, na który składa się wiele elementów. Przepisy bazują głównie na istniejącym europejskim systemie reakcji na ogień i odporności ogniowej. Badania reakcji na ogień pozwalają na określenie potencjalnego wpływu wyrobu na rozwój pożaru oraz ewentualną łatwość zapalenia. Odnosi się ona przede wszystkim do wczesnych etapów rozwoju pożaru, tzw. rozgorzenia. Natomiast zdolność elementu budowlanego do zachowania swoich właściwości konstrukcyjnych podczas działania wysokiej temperatury, odpowiadającej rozwiniętemu pożarowi przez określony czas, definiuje odporność ogniowa.

W związku z tym, że Euroklasy zostały opracowane dla scenariusza pożaru wewnątrz budynku, nie jest możliwa właściwa ocena zachowania się elewacji w warunkach pożaru w przypadku działania ognia z zewnątrz. System nie może być scharakteryzowany wyłącznie na podstawie badań reakcji na ogień, ponieważ prowadzone są w zbyt małej skali oraz brak jest oceny rozprzestrzeniania ognia wewnątrz i na zewnątrz systemu, w poziomie i pionie. Takie badania stopnia rozprzestrzeniania ognia przez ściany zewnętrzne nie dostarczają wymaganych informacji o zachowaniu się kompletnego systemu ocieplenia w rzeczywistym pożarze.

 

Literatura
[1] BS 8414-1:2005 +A1:2017 „Fire performance of external cladding systems. Part 1. Test method for non – loadbearing external cladding system applied to the masonry face of a building”.
[2] Development of a European approach to assess the fire performance of facade. Publications Office of the European Union. 2018.
[3] ETAG 004:2013 „External thermal insulation composite systems with rendering”.
[4] EAD 040287-00-0404 „Kits for extrernal thermal insulation composite system (ETICS) with panels as thermal insulation product and discontinuous cladding as extrerior skin”.

 

Czytaj więcej / Read more >>

Materiały Budowlane 10/2019, strona 42 (spis treści >>)

Odbiór elewacji Veture

dr inż. Ołeksij Kopyłow; Instytut Techniki Budowlanej

Adres do korespondencji: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

 

Elewacje typu Veture to fabrycznie wyprodukowane zestawy składające się z:
● okładzin elewacyjnych fabrycznie połączonych z warstwą izolacji cieplnej (bloków ociepleniowych);
● elementów mocujących;
● akcesoriów, np. listew startowych i narożnikowych.

Elewacje Veture są objęte ETAG 017 Zestawy „Veture” – prefabrykowane elementy izolacji cieplnej ścian zewnętrznych i powinny być wprowadzane do obrotu w budownictwie na podstawie Krajowej lub Europejskiej Oceny Technicznej. Łatwość montażu, bogata gama różnych zewnętrznych okładzin na blokach Veture (spieki kwarcowe, płytki ceramiczne i klinkierowe, szkło, kamień, metal, włókno-beton itp.) pozwalająca dostosować design elewacji budynku do otoczenia, trwałość i walory termoizolacyjne sprzyjają upowszechnieniu tego innowacyjnego rozwiązania.

W artykule przedstawiono podstawowe zasady odbioru elewacji Veture na podstawie opracowanych w ITB Warunków Technicznych Wykonania i Odbioru Robót Budowlanych. Część B. Roboty wykończeniowe. Zeszyt 16. Elewacje Veture. Odbiór elewacji Veture należy przeprowadzić w kilku etapach. Obejmuje on odbiory robót zanikających, robót ukrytych oraz odbiór końcowy.

 

Czytaj więcej / Read more >>

Materiały Budowlane 10/2019, strona 40-41 (spis treści >>)